')"> Francuską, finezyjną nazwę w tłumaczeniu na język polski jako „pieszczota dla ust” zastępują rodzime odpowiedniki „czekadło” i „poczekalnik”.
Podstawowe zadanie to zaspokojenie apetytu w oczekiwaniu na kulinarne wrażenia.
Z technicznego punktu widzenia nie powinna być mocno wyrazista w smaku, nie nazbyt słona ani pikantna. Zupełnie jak koncertowy suport, który kunsztem nie powinien przyćmić głównej gwiazdy. Co bynajmniej nie oznacza, że „amuse-bouche” nie ma być wyrazem kunsztu Szefa kuchni.
I chociaż tradycja witania chlebem kojarzy się głównie z ceremoniami weselnymi, to zapach świeżo wypiekanego pieczywa to nieodzownie symbol przytulności domowego zacisza. To poczucie „swojskości” w restauracji wprawia w błogie poczucie „bycia u siebie”.
Jaka receptura – taki chleb.
Sekret idealnego chleba to oczywiście przepis. W niezmienionym kształcie od dziesięcioleci. Ale jakieś tajemne moce sprawiają, ze nawet z aptekarską precyzją odwzorowany proces pieczenia chleba jest daleki od „ideału-oryginału”. Ta zasada dotyczy zresztą nie tylko chleba. Odpowiedni czas wyrabiania, wyrastania, temperatura, odpowiednie nagrzanie pieca to wciąż zbyt mało. Do pieczywa, jak do żadnego innego wypieku czy dania trzeba mieć „rękę”. Ów faktor X, który widać w bochenkach jednakowo rumianie- identycznych.
Chleb – kanwa do „amuse- bouche”
Pyszne pieczywo to podstawa i niezwykle wdzięczna kanwa do poczekalnika. Pełnię smaku tworzy jednak doskonale dobrany duet „chleb” i „ pasta”. Nie od dziś wiadomo, że nie warto szukać daleko tego, co jest bardzo blisko. Jeśli pasta to najlepiej z wędzonego pstrąga.
Przyjemność na którą nie trzeba czekać.
Obłędnie chrupiąca skórka i pulchne wnętrze chleba z płatkami gryczanymi w połączeniu z kremową pastą z wędzonego pstrąga i zielonością młodego szczypiorku. to czekanie, które przestaje być czasem przejściowym, a staje się wartością samą w sobie. Z bonusem w postaci najpiękniejszego widoku na kojące wody jeziora.